Profilerend interview door Tim Broers, student journalistiek Zwolle. December 2012[call2action title=”” link=”” button=””]Ken Besuijen, aanstormend talent in de showbizz

Hij vertolkt de legende Wim Sonneveld als geen ander. Hij heeft gespeeld in talloze toneelstukken en tv-series waaronder ‘Moeder ik wil bij de Revue’. En hij is nog maar achttien jaar.

Opa Friet

Toen Ken werd geboren in ’94, kwam hij terecht bij een vader, een moeder en een oudere zus. “Een onderzoekend mannetje, hij kon ook wel donderjagen,” zo omschrijft zijn vader, Peter Besuijen, hem. Ken hield zich al van jongs af aan bezig met toneel, dat weet zijn oudere zus Jill zich maar al te goed te herinneren. Thuis was er namelijk een verkleedkist waar Ken en Jill maar al te graag gebruik van maakten. “Dan bedachten we verhalen, bouwden een tent en hadden we verschillende rollen. Dat ging natuurlijk helemaal nergens over.”

Ken begon op zijn tiende met het spelen van een personage dat hij zelf had bedacht: Opa Friet. Opa Friet was een kromlopend, oud mannetje met een stok, een dikke bril en bretels. Elke vrijdagmiddag had Ken een optreden op school. “Een scenario had hij niet, hij zoog alles uit zijn duim,” weet zijn vader nog goed. “Improviseren dat kon-ie wel.” Op zijn 12^e namen zijn ouders Ken mee naar de BZT-show, een kinderprogramma waarbij de wensen van kinderen in vervulling worden gebracht. Daar mocht Ken op televisie een voorstelling geven als Opa Friet; een droom die voor hem uitkwam. Op de uitzending volgden vele reacties van kennissen en zelfs een interview met de Meppeler Courant.

Wim Sonneveld

Op de middelbare school bleef Opa Friet bestaan. Het personage had een column in de schoolkrant en ook speelde hij in een anti-alcohol spotje voor school. Maar het was in deze periode dat Opa Friet langzaam vervangen werd door iemand anders.

Op zijn 15^e kwam Ken in aanraking met Wim Sonneveld. Ken bracht zijn zondagmiddagen vaak door bij zijn grootouders. Zij draaiden vaak platen van Sonneveld. Ook als Ken bij zijn grootouders in de auto zat, onderweg naar familie, werden bandjes gedraaid met de liedjes van Sonneveld. “Ken had altijd een goede band met onze opa en oma,” vertelt Jill. “Opa draaide altijd Sonneveld en Ken vond die liedjes geweldig. Thuis deed hij daar dan research naar.” Ook Peter Besuijen herinnert zich dat goed: “Mijn ouders hadden altijd wel platen van Sonneveld en zij draaiden ook bandjes in de auto als ze naar ooms en tantes gingen.”

“Ik heb geen idee waarom hij Sonneveld zo leuk vond,” geeft Peter Besuijen eerlijk toe. Dat is een vraag waar de oud-muziekdocente van Ken, Paula Stoppelenburg, wel antwoord op heeft. “Wim Sonneveld vertegenwoordigt een bepaalde stijl waar Ken van houdt.” Sonneveld is geen maatschappijkritische cabaretier en zijn grappen zijn humoristisch maar beschaafd, wel ondeugend maar niet kwetsend. “Hans Teeuwen vindt hij verschrikkelijk!” voegt Paula toe. Toch is het niet alleen de cabaretier zelf die Ken aanspreekt. “Zijn interesse in oude dingen speelt ook mee. Ken is gewoon 25 à 30 jaar te laat geboren,” vertelt zijn vader. “Bij ons thuis keek hij altijd Nostalgie Net. Kostuumdrama’s op tv vond hij ook geweldig.”

Ken is altijd zeer toegewijd geweest aan zijn act van Wim Sonneveld. Alle teksten van ieder liedje staan in zijn geheugen gebeiteld. Bovendien kent Ken zijn personages zeer goed, waardoor zijn optredens altijd een groot succes werden. “Ken en ik hebben eens meegeholpen aan een Rotary in de Havikshorst,” vertelt Paula Stoppelenburg. “Aan het einde van de avond waren veel mensen behoorlijk aangeschoten. Ken zong toen een liedje van Sonneveld dat over de ellendes in het huwelijk ging. Vooral de vrouwen daar lagen gillend over de tafel van het lachen.”

Toch kleeft er ook een nadeel aan zijn act van Sonneveld: het publiek is zeer beperkt. “Laten we wel wezen, de generatie die Wim Sonneveld leuk vindt, is aan het uitsterven,” vertelt Peter Besuijen. Ook de oma van Ken is het daar wel mee eens: “Vooral mensen van middelbare leeftijd vinden Sonneveld leuk, want die herkennen dat allemaal. Op school sloeg dat niet aan, die kinderen hebben nog nooit van Sonneveld gehoord.” Paula Stoppelenburg heeft een andere mening en vindt niet dat Ken teveel zou leunen op Sonneveld: “Sonneveld is een leermeester. Ken kijkt ook veel naar andere cabaretiers maar zijn eigen stijl past het beste bij Sonneveld. Hij werkt ook wel aan eigen opvoeringen. Als mensen dan om zijn grappen lachen is hij zo trots als een pauw.”

Carré

Op 13 november 2012 overleed de moeder van Ken. Een grote schok. “De moeder van Ken kampte al jaren met kanker. Hij zorgde voor haar en ze deden alles samen. Zij was zijn grootste fan. Soms leken ze net getrouwd,” vertelt Peter Besuijen. Op de begrafenis van zijn moeder maakte Ken een belofte: ooit zou hij voor haar in Carré optreden. Gaat hem dat lukken? “Hij wordt nog wel eens ontdekt. Hij zal toch ooit een keertje door moeten breken”, denkt Peter Besuijen. Dat komt namelijk omdat Ken de koning is van het netwerken: “Zoals bij zijn rolletje in Moeder ik wil bij de Revue. In één van de laatste scènes zou een accordeonist een liedje spelen. Tijdens de repetitie zong Ken ineens een liedje van Sonneveld uit volle borst mee. Toen zei de regisseur “dat gaan we anders doen!”. Die accordeonist is helemaal niet meer aan bod gekomen in de uitzending en Ken heeft gezongen op tv,” vertelt Peter Besuijen trots. Ook de oma van Ken heeft er wel vertrouwen in: “Hij grijpt elke kans aan. Elk weekend heeft hij wel weer ergens een rolletje of een auditie.” “Ken wil echt groeien en ik hoop dat er dingen op zijn pad komen die hem die mogelijkheid bieden,” vertelt zijn zus Jill. Vooral Paula Stoppelenburg gelooft in de kwaliteiten van Ken: “Hij heeft alles in huis om er te komen. Hij heeft goede contacten en een groot verlangen. Zijn hele leven draait om Carré, hij heeft een drang in zich om dat te bereiken.”

Ken Besuijen

Ken heeft al rolletjes gespeeld in talloze toneelstukken, opvoeringen en tv-programma’s en hij is nog maar net 18. Dat is ook wat dit opkomend talent zo bijzonder maakt: hij is zeer volwassen voor zijn leeftijd en is niet bang om zichzelf te zijn. “Ken doet zich niet anders voor dan wie hij zelf wil zijn,” concludeert Paula Stoppelenburg. “Hij wil zich niet verbergen achter stompzinnige gelijkheid om niet afgewezen te worden. Ken heeft een goed gevoel voor humor en het verlangen om een positieve instelling in het leven te hebben. Daardoor redt hij het.”[/call2action]