Kennismaking met muziek van Wim Sonneveld
Op een mooie zomerdag zat Ken bij zijn opa en oma in de auto. Opa had een cassettebandje in de speler gedaan en op het cassettebandjes stond muziek van Wim Sonneveld. De wijze waarop Wim Sonneveld het lied ‘Het Dorp’ bracht maakte Ken direct enthousiast en hij vroeg: ‘Wie zingt dat opa?’, ‘Dat is Sonneveld jongen!’. Direct kocht Ken een cd, later de dvd-collectie en langzaam maar zeker groeide bij Ken zijn voorliefde voor het repertoire van Wim Sonneveld.
Het jaar 2009 was het 35ste sterfjaar van Wim Sonneveld. Ken bezocht een voorstelling waar het werk van Sonneveld gezongen werd. Na de voorstelling dacht Ken ‘dat kan ik ook!’ De teksten van de liedjes kende hij al uit zijn hoofd. Het enige manco was de muzikale begeleiding. Ken stapte op de trein naar Amsterdam en daar bezocht hij het TIN (Theater Instituut Nederland). Bij het TIN vond Ken bladmuziek van Wim Sonneveld en hij vroeg muziekdocente Paula Stoppelenburg om de muziek op de vleugel in te spelen. Met de muziek van Paula, de liedjes van Sonneveld en zijn eigen warme karakteristieke stem vormde Ken zijn eerste kleine voorstelling met het werk van Wim Sonneveld.
Try-outs in Meppel
Het publiek uit Meppel was meteen enthousiast over het feit dat een jongen van 15 het werk van Sonneveld opvoerde. Het verhaal ging als een lopend vuurtje door de stad. Na een jaar had Ken ongeveer 40 solo-optredens gedaan en dit werden er steeds meer. Ken breidde gaandeweg zijn repertoire uit. Ondertussen leerde hij ook steeds meer mensen kennen in het ‘theatervak’ die hem hielpen bij het maken van de mooiste muzikale begeleidingen bij zijn voorstellingen.
Ken als Wim Sonneveld
Als Ken de liedjes van Wim Sonneveld vertolkt, is dat meer dan alleen maar zingen. Het is een beleving. Ken: ‘De liedjes van Wim Sonneveld zijn zo bijzonder vanwege de emotie die het bij mensen losmaakt. Daarnaast zijn de liedjes bedrieglijk eenvoudig en doorspekt met humor, grapjes en melancholie.’ Het zingen van een liedje van Wim Sonneveld is één, maar het overbrengen van die melancholie en verlangen is een ware kunst. Als ik zie dat mensen in het publiek een traantje wegpinken als ik ‘Het Dorp’ zing, dan is mijn wens voor die avond vervuld’.